Kafanın İçinde Uğultu Neden Olur?
Herkesin içinde bir uğultu vardır. Bazılarının fark ettiği, bazılarınınsa duymak istemediği. O uğultu, düşüncelerin çarpıştığı, kalbinin çırpındığı, bazen de sessizliğin içinde duyduğunuz en yüksek ses gibi gelir. Çoğu zaman, bir soruyu çözmeye çalışırken, ya da bir kaybın etkisinde boğulurken başlar.
Günlerden bir gün, bir ofisin köşesinde, yalnızca geceyi bekleyen iki insan vardı: Erhan ve Zeynep. İkisi de birbirinden çok farklıydı; Erhan çözüm arayan, soğukkanlı bir adamdı. Zeynep ise duygu yüklü, ilişkileri ve insanları derinlemesine anlamaya çalışan bir kadındı. Ama her ikisi de, o gece kafalarında aynı uğultuyu duyuyorlardı. Farklı bakış açılarıyla, ancak aynı acıyı taşıyorlardı.
Erhan, iş yerindeki projeye kafasını takmıştı. O kadar yoğunlaşmıştı ki, müzik açarak bile zihnini rahatlatamıyordu. İhtiyacı olan bir şey vardı, ama tam olarak neydi? Çözüm, çözüm, çözüm… O uğultu sadece bir şeyin eksik olduğunu haykırıyordu ama neydi bu şey?
Zeynep, tam karşısındaki masada, gözlerinde bir hüzünle oturuyordu. Her şey bir anda ona fazla gelmişti; yakın zamanda bir kayıp yaşamıştı ve bu kaybın yankıları zihninin derinliklerinde sürekli bir uğultuya dönüşüyordu. Çaresiz hissediyor, her şeyin içinde bir anlam bulmaya çalışıyordu. Ama ne yapmalıydı? Bu karmaşadan nasıl çıkmalıydı?
İkisi de yalnızdılar, ama aynı uğultuyu duyuyorlardı. İkisi de bu uğultunun kaynağını arıyordu, sadece farklı yollarla.
Erhan’ın Çözüm Arayışı
Erhan, en sevdiği strateji kitaplarından birini eline almıştı. Sorunu çözmek gerekiyordu, işte bu kadar basitti. Ancak, kafasında dönüp duran sesin kaynağını bulmak bu kadar kolay değildi. İçindeki uğultu, her şeyin üzerine bir örtü gibi çökmüş ve her çözüm adımını bulanıklaştırıyordu. O, duygularla değil, mantıkla hareket ederdi. Kafasında net bir plan oluşturup adım adım uygulamak istiyordu.
Fakat ne kadar çözüm ararsa arasın, bu uğultu bir türlü kaybolmuyordu. Fikirler bir araya geldiğinde, sanki duvarlara çarpıp geri dönüyor gibiydi. Ne yapmalıydı? Bir çözüm bulamadıkça, uğultu giderek yükseldi, zihnini daha çok sarstı. Bazen, çözüm odaklı olmak bile insanı duygusal boşluklara sürükleyebilirdi. Çünkü bazen çözüm bulmak, ne kadar uğraşırsan uğraş, sadece zaman kaybıydı.
Zeynep’in İçsel Savaşı
Zeynep, masasında oturmuş, pencereden dışarı bakıyordu. Gecenin karanlığında bir yıldız dahi yoktu. Her şey silik ve kararmıştı. Bir kayıp, bir boşluk, bir sonsuzluk hissi… Zeynep, her gece bu uğultuyla baş başa kalıyordu. İçindeki sesi duymak istemiyor gibiydi. Çünkü her seferinde o ses, ona yapacak hiçbir şeyinin olmadığını söylüyordu.
Zeynep’in içsel dünyasında ise bir gerilim vardı. Kaybın, güvensizliğin, belirsizliğin yarattığı karmaşık bir his. Kendini anlamak, insanlarla olan ilişkilerini sorgulamak… Zihnindeki uğultu, bazen bir acı gibi, bazen de bir korku gibi gelip, yüreğini sıkıştırıyordu. Her şey birbirine bağlıydı ve Zeynep, sadece bir anlık rahatlık bulmak için anlam arayışında sürükleniyordu.
O an fark etti: Bu uğultu, aslında onu güçlü kılacak bir adım atması için çağrıydı. Duygusal bir çözüm arayışıydı belki de… Bir insan, sadece mantıkla değil, duygularıyla da çözüm bulmalıydı. Duygularını dinlemeliydi. Kaybın acısına bakmalı, yaşamanın zorluklarıyla baş etmeliydi. Ve belki de, tüm bu uğultular, içindeki bir boşluğu doldurmak için bir işaretti. Kendi yolunu bulacak, başka bir bakış açısı ile çözümünü keşfedecekti.
Birlikte Fark Edilen Gerçek
Erhan ve Zeynep, birbirine yakın masalarda otururken, birbirlerinin içsel savaşlarını fark etmemişlerdi. Erhan çözüm ararken, Zeynep içsel huzursuzluğunun anlamını arıyordu. Ama o gece, aralarında sessiz bir köprü kuruldu. Zeynep, “Bazen çözüm bulmak değil, çözüm ararken hissettiklerimiz de önemli,” dedi. Erhan başını kaldırıp ona baktı, bir anlam arayan gözleriyle. “Evet, belki de bu uğultu çözüm değil, daha fazlasını keşfetmek için bir fırsattır.”
Ve o gece, Erhan ve Zeynep’in kafalarındaki uğultu bir anlam kazandı. Birbirlerinin bakış açılarını kabul ettikçe, uğultu yavaşça sakinleşmeye başladı. Belki de bu ses, sadece bir şeylerin henüz tamamlanmadığını, arayışlarının bir parçası olduğunu söylüyordu. Bazen cevapları değil, soruları duymak gerekirdi. O uğultu, sadece yaşamın akışını hatırlatan bir melodi gibiydi. Bir çözüm değil, bir keşif yoluydu.
—
Siz de benzer bir uğultu duyuyor musunuz? Kendi iç yolculuğunuzda bu sesin kaynağını nasıl buluyorsunuz? Yorumlarda düşüncelerinizi paylaşın, birlikte bu konu üzerine konuşalım.